Het kindertehuis van Nanjing
Door: niek, nicolette
Blijf op de hoogte en volg Sien-Mee
24 Juli 2011 | China, Nanjing
Vandaag de eerste dag in Nanjing, tegelijkertijd dé dag in Nanjing voor ons en Sien-Mee. We werden vroeg opgehaald door de gids Denise om eerst naar Burgerzaken te gaan waar de donatie aan het tehuis officieel afgehandeld moest worden. Dat was snel en zonder veel poespas gebeurd, de gids had het ook zelf kunnen regelen er werd niet naar papieren gevraagd.
Dan door naar het Welfare institute. We waren er tenslotte sneller dan verwacht, in enen stonden we er voor de deur. Het geheel was van kleur veranderd, er was een likje verf over heengegaan en alles was fleuriger. De tegeltjes van de gebouwen waren verdwenen of weggestuukt.
We werden ontvangen door de, nieuwe, directeur, een afdelingshoofd en een begeleidster die wat flarden engels sprak. Onze gids moest de rest begeleiden en vertolken; mede daardoor verliep het bezoek soms wat chaotisch omdat we nooit precies wisten wie wie was en welke rol vervulde of wie er nog bij zou komen. Uiteindelijk hebben we vermeende verzorgster van Sien-Mee niet gezien, zij had een day off. Sien-Mee vond dat wel jammer, zij had haar graag een cadeau willen aanbieden. Ook degene die we eertijds aanzagen voor directeur of afdelingshoofd hebben we maar terloops gezien en gesproken.
We kregen eerst een korte rondleiding. We begonnen bij de baby’s. Ze lagen op kussens te spelen op de grond. Het waren er wel 20. Ik kreeg wel even de tranen in de ogen, je zou ze het liefst mee willen nemen. Een groot gedeelte van de kinderen heeft een handicap; spastisch of blind , we zagen ook een albinokindje. Sommige kinderen genoten van de aandacht die wij hen gaven, maar veel kinderen waren wat angstig. Job en Sien-Mee waren ook duidelijk onder de indruk. Job ging al snel wat spelen, Sien-Mee werd uiteindelijk aan geklampt door een kindje en wist in 1e instantie niet was ze moest doen. Toch zijn onze kinderen via Nicolette’s werk wel al aardig gewend met kinderen die ‘iets hebben’.
De ruimte was de oude speelkamer van de toddlers waar Sien-Mee ook nog gespeeld heeft en die we kennen van haar glijbaanfoto’s. Sien-Mee herkende niets. De slaapkamers met ijzeren bedjes zijn ondertussen opengebroken met doorzichtramen tussen alle ruimtes en ingedeeld in kleinere groepen. De vieze tussenruimte met wasgelegenheid is daarin opgenomen. De metalen bedjes zijn vervangen door houten vriendelijker ogende bedjes.
Later kregen we nog juist te zien hoe de kinderen vanuit een emmer rijstcongee te eten kregen met snippers groente en vlees, net als acht jaar geleden. Alle kinderen die er samen met Sien-Mee hebben gewoond zijn geadopteerd, de laatste 2 de afgelopen maand. Daarna gingen wij naar een kleutergroep, deze kinderen kregen net les. Het waren allemaal kinderen met een handicap. In de groepsruimte zijn speelgoed , puzzels en wat stiften aanwezig, ook zag ik een zandtafel. De medewerkers droegen t-shirts van Half the Sky ,een Amerikaanse organisatie die medewerkers in tehuizen opleidt. De Chinese overheid. Wij hadden wat boekjes en stiften meegenomen voor de kinderen en hebben ballonnen uitgedeeld. Dat vonden de kinderen erg leuk en Job en Sien mee ook. Een jongetje kwam naar mij toe en maakte duidelijk dat hij graag die ene gele ballon wilde hebben. Er werd aardig gestoeid en geroomeld met de balonnen.
Er wonen ongeveer 200 kinderen in het kindertehuis in de leeftijd van 0 tot 14 jaar. Bijna alle kinderen hebben een handicap. Wanneer zij 14 zijn gaan zij naar een andere plek. Vanaf 18 jaar worden de kinderen begeleid naar een baan en woonruimte.
Na de rondleiding werden we naar een grote ontvangstruimte gebracht waar we een promotiefilm kregen te zien over het kindertehuis. Hierin lieten ze zien dat het tehuis gespecialiseerd is in kinderen met een handicap. Zo lieten zij zien hoe de kinderen logopedie kregen en fysiotherapie.
Er is de afgelopen jaren veel veranderd, de omstandigheden zijn gelukkig veel beter geworden. Ondertussen hadden zich een journaliste en een 12 jarige jongen bij ons gevoegd. Voor de jongen werden nog adoptieouders gezocht en men dacht dat wij misschien iets voor hem konden betekenen. Hij had een verlamde hand maar leek verder een actieve en intelligente jongeman. Hij sprak een mondje engels en men prees voortdurend zijn wiskundeknobbel. Hij had jaren doorgebracht in een tehuis op het platteland en was daarom nooit ter adoptie aangeboden. Nu heet de directeur zich over hem ontfermd.
In de officiële ruimte werden ook kadootjes uitgewisseld en over en weer vragen gesteld; ook door de journaliste. Zij zou eventueel een artikel in de Nanjing Daily aan het tehuis, Sien-Mee, ons gezin en de jongen wijden. Wij kregen nog een kopie van het originele politierapport. Tot slot kregen wij een lunch aangeboden in het kindertehuis. We zaten met het hele gezelschap inclusief gids en de chauffeur aan een ronde tafel en hadden een gezellige maaltijd waarbij nog verder gesproken werd.
Na de lunch namen we afscheid en hebben we de vindplaats nog bezocht. Een andere plek dan men ons gewezen had bij het ophalen van Sien-Mee, wonderlijk...
S'middags gingen we winkelen en we hebben nog wat gegeten bij Bakker's Pizza. In de avond hebben we nog een blik geworpen in het park, wat vlak bij het hotel ligt. Het is er druk en gezellig met overal muziek en dansende mensen.
“Bij het kindertehuis gingen we naar binnen. Eerst we kwamen de mensen van het kindertehuis en gingen ze en wij foto’s maken. Toen gingen we naar de kinderen. Een jongetje vond mijn panda’s leuk en keek naar mij. Bij de kinderen gingen we kijken en ballonnen weggeven en kadootjes, dat was leuk en daarna gingen we tv kijken van het tehuis en toen gingen we praten en kadootjes geven. We gingen samen eten en afscheid nemen en daarna naar de vindplek. Bij de vindplaats ging een jongen in de prullenbak plassen. Het was soms saai maar ook spannend.”
Sien-Mee
Dan door naar het Welfare institute. We waren er tenslotte sneller dan verwacht, in enen stonden we er voor de deur. Het geheel was van kleur veranderd, er was een likje verf over heengegaan en alles was fleuriger. De tegeltjes van de gebouwen waren verdwenen of weggestuukt.
We werden ontvangen door de, nieuwe, directeur, een afdelingshoofd en een begeleidster die wat flarden engels sprak. Onze gids moest de rest begeleiden en vertolken; mede daardoor verliep het bezoek soms wat chaotisch omdat we nooit precies wisten wie wie was en welke rol vervulde of wie er nog bij zou komen. Uiteindelijk hebben we vermeende verzorgster van Sien-Mee niet gezien, zij had een day off. Sien-Mee vond dat wel jammer, zij had haar graag een cadeau willen aanbieden. Ook degene die we eertijds aanzagen voor directeur of afdelingshoofd hebben we maar terloops gezien en gesproken.
We kregen eerst een korte rondleiding. We begonnen bij de baby’s. Ze lagen op kussens te spelen op de grond. Het waren er wel 20. Ik kreeg wel even de tranen in de ogen, je zou ze het liefst mee willen nemen. Een groot gedeelte van de kinderen heeft een handicap; spastisch of blind , we zagen ook een albinokindje. Sommige kinderen genoten van de aandacht die wij hen gaven, maar veel kinderen waren wat angstig. Job en Sien-Mee waren ook duidelijk onder de indruk. Job ging al snel wat spelen, Sien-Mee werd uiteindelijk aan geklampt door een kindje en wist in 1e instantie niet was ze moest doen. Toch zijn onze kinderen via Nicolette’s werk wel al aardig gewend met kinderen die ‘iets hebben’.
De ruimte was de oude speelkamer van de toddlers waar Sien-Mee ook nog gespeeld heeft en die we kennen van haar glijbaanfoto’s. Sien-Mee herkende niets. De slaapkamers met ijzeren bedjes zijn ondertussen opengebroken met doorzichtramen tussen alle ruimtes en ingedeeld in kleinere groepen. De vieze tussenruimte met wasgelegenheid is daarin opgenomen. De metalen bedjes zijn vervangen door houten vriendelijker ogende bedjes.
Later kregen we nog juist te zien hoe de kinderen vanuit een emmer rijstcongee te eten kregen met snippers groente en vlees, net als acht jaar geleden. Alle kinderen die er samen met Sien-Mee hebben gewoond zijn geadopteerd, de laatste 2 de afgelopen maand. Daarna gingen wij naar een kleutergroep, deze kinderen kregen net les. Het waren allemaal kinderen met een handicap. In de groepsruimte zijn speelgoed , puzzels en wat stiften aanwezig, ook zag ik een zandtafel. De medewerkers droegen t-shirts van Half the Sky ,een Amerikaanse organisatie die medewerkers in tehuizen opleidt. De Chinese overheid. Wij hadden wat boekjes en stiften meegenomen voor de kinderen en hebben ballonnen uitgedeeld. Dat vonden de kinderen erg leuk en Job en Sien mee ook. Een jongetje kwam naar mij toe en maakte duidelijk dat hij graag die ene gele ballon wilde hebben. Er werd aardig gestoeid en geroomeld met de balonnen.
Er wonen ongeveer 200 kinderen in het kindertehuis in de leeftijd van 0 tot 14 jaar. Bijna alle kinderen hebben een handicap. Wanneer zij 14 zijn gaan zij naar een andere plek. Vanaf 18 jaar worden de kinderen begeleid naar een baan en woonruimte.
Na de rondleiding werden we naar een grote ontvangstruimte gebracht waar we een promotiefilm kregen te zien over het kindertehuis. Hierin lieten ze zien dat het tehuis gespecialiseerd is in kinderen met een handicap. Zo lieten zij zien hoe de kinderen logopedie kregen en fysiotherapie.
Er is de afgelopen jaren veel veranderd, de omstandigheden zijn gelukkig veel beter geworden. Ondertussen hadden zich een journaliste en een 12 jarige jongen bij ons gevoegd. Voor de jongen werden nog adoptieouders gezocht en men dacht dat wij misschien iets voor hem konden betekenen. Hij had een verlamde hand maar leek verder een actieve en intelligente jongeman. Hij sprak een mondje engels en men prees voortdurend zijn wiskundeknobbel. Hij had jaren doorgebracht in een tehuis op het platteland en was daarom nooit ter adoptie aangeboden. Nu heet de directeur zich over hem ontfermd.
In de officiële ruimte werden ook kadootjes uitgewisseld en over en weer vragen gesteld; ook door de journaliste. Zij zou eventueel een artikel in de Nanjing Daily aan het tehuis, Sien-Mee, ons gezin en de jongen wijden. Wij kregen nog een kopie van het originele politierapport. Tot slot kregen wij een lunch aangeboden in het kindertehuis. We zaten met het hele gezelschap inclusief gids en de chauffeur aan een ronde tafel en hadden een gezellige maaltijd waarbij nog verder gesproken werd.
Na de lunch namen we afscheid en hebben we de vindplaats nog bezocht. Een andere plek dan men ons gewezen had bij het ophalen van Sien-Mee, wonderlijk...
S'middags gingen we winkelen en we hebben nog wat gegeten bij Bakker's Pizza. In de avond hebben we nog een blik geworpen in het park, wat vlak bij het hotel ligt. Het is er druk en gezellig met overal muziek en dansende mensen.
“Bij het kindertehuis gingen we naar binnen. Eerst we kwamen de mensen van het kindertehuis en gingen ze en wij foto’s maken. Toen gingen we naar de kinderen. Een jongetje vond mijn panda’s leuk en keek naar mij. Bij de kinderen gingen we kijken en ballonnen weggeven en kadootjes, dat was leuk en daarna gingen we tv kijken van het tehuis en toen gingen we praten en kadootjes geven. We gingen samen eten en afscheid nemen en daarna naar de vindplek. Bij de vindplaats ging een jongen in de prullenbak plassen. Het was soms saai maar ook spannend.”
Sien-Mee
-
24 Juli 2011 - 16:12
Jigal Meijer:
Hoi allemaal. Wat een goed verslag zeg! Het wat vast wel emotioneel en verwarrend. Ook wel spannend. Kinderen met een handicap zijn vaak in het begin vreemd om te zien, maar later blijken zij heel aardige mensen te zijn, net als jij en ik (nou ja, ik misschien niet, ik be wel apart!). Ik ben benieuwd wat jullie allemaal nog meer beleven.
gr. Jigal -
24 Juli 2011 - 18:05
Ismay Van De Vliert:
Hallo allemaal,
wat bijzonder om jullieverhaal over het tehuis weer te lezen. Wat zitten er daar nog veel kindertjes in het tehuis. Gelukkig wordt er goed gedacht aan het kind met handicap. Lieve Sienmee wat een mooie foto's van jou met de kindjes. Koester deze bijzondere ervaring. Geniet verder van de ongeving waar je vandaan komt en snuif het allemaal op.
liefs Wichard, Nelleke Ismay en Caitlin -
24 Juli 2011 - 19:52
Sven:
hoi allemaal,leuk dat ik jullie kan volgen , ook hebben we speciaal een boek uit de bieb gehaald om de plaatsjes te zien op de kaart.
het lijkt mij wel heel mooi allemaal.
Sien-mee, het was vast wel moeilijk en spannend om het allemaal zo terug te zien.
groetjes van sven -
24 Juli 2011 - 21:19
Oma Michels:
dag allemaal
het was denk een spannende dag.,maar ook bijzonder.wat zag nicolet er mooi uit .een chinese bloeze?op t.v. was china terrc.soldaten en ol.zwembad.
vond je het leuk sien-mee om tezien waar je woonde?en job ook/?pappa en mamma denk ik ook.lion maakt het goed en is denk ik net zo blij als wij dat je gauw weer thuiskomt.
liefs oma[en opa die slaapt al en kijkt morgen wel] -
25 Juli 2011 - 08:22
Opa En Oma Venlo:
gezien hoe jullie het weeshuis van sien-mee hebben bezocht, dit zal zeker een emotionele dag zijn geweest? maar wel een die in her-
innering blijft.jullie maken veel mee
daar genieten jullie nog lang van.
lieve gr van oma en opa hazendonk. -
25 Juli 2011 - 08:47
Jeanine:
Het emotionele deel van jullie rootsreis! Mooi moment! Jeanine -
25 Juli 2011 - 11:14
Marlijn:
Eindelijk ben je in het kindertehuis geweest. Ik vind het wel jammer dat je niks herkende.Het is wel fijn om weer in je eigen oude wereld te zijn hè, maar ook wel een beetje vreemd! Volgens mij heb je twee hele leuke weken in China gehad en maak de derde week er ook zo'n leuke week van veel groetjes van mij (Marlijn) in China. Doei Sien-mee Job Nicolette en Niek! -
25 Juli 2011 - 11:23
Edith:
Hoi Sien Mee, Niek, Nicolette , Job,
Wat een avontuur. Dit keer ziet Job ook het kindertehuis waar zijn zusje vandaan komt. En Sien Mee, jammer dat je je begeleidster niet meer hebt gezien. Zij had het vast ook wel leuk gevonden te zien hoe het met jou gaat. Wat een verschil hè, om daar op te groeien, of bij je papa, mama, en broertje in Culemborg.
En Niek en Nicolette, lijkt me niet gemakkelijk als mensen een appèl op je gaan doen om iets te bedenken voor die jongen. En om zoveel kinderen te zien die eigenlijk extra zorg nodig hebben. Wel fijn dat er dingen zijn verbeterd in het tehuis.
Een rijke en waardevolle ervaring om er geweest te zijn.
Warme groet,
Edith
-
25 Juli 2011 - 19:19
Hetty :
Wat bijzonder die dag in het kindertehuis,al die kindertjes daar,natuurlijk helemaal voor Sien-Mee. -
25 Juli 2011 - 20:51
Michiel:
Heel bijzonder Niek en Sien-Mee, ik las jullie verslag op mijn boot voor anker bij Neeltje Jans. Bijzonder om zo met jullie verbonden te zijn. Goed te lezen dat de omstandigheden voor de kinderen iets beter worden. Mooi dat jullie daar een bijdrage aan kunnen leveren. Sien-Mee, herkende je helemaal niets of had toch het gevoeld dat je er eerder geweest was. Veel groeten -
25 Juli 2011 - 21:39
Bernadette:
Hoi allevier, jammer dat het bezoek een beetje rommelig was en dat de verzorgster van Sien-Mee er niet was. Belangrijk wel dat jullie er geweest zijn, dat het goed ging en vooral dat er wat verbeteringen waren. Het zit er alweer bijna op hè? Volgens mij kunnen jullie straks terugkijken op een zeer geslaagde reis! Laten jullie nog wel ff weten hoe laat jullie op Schiphol terug verwacht worden? Kusje -
10 Augustus 2011 - 07:31
Marilene Vermeulen:
Ik ben de moeder van Wanou Tan, uit Giggling tree. Wat een mooi reisverslag hebben jullie. Fijn dat het in Nanjing zo goed ging.
Ik mail omdat ik nog wat leuke foto's heb van het zwemmen, ik kan ze mailen, maar heb je mail niet.
Groetjes, marilene
marilenevermeulen@hotmail.com -
14 Augustus 2011 - 11:41
Fam. Van Wezel:
We zijn net terug van vakantie en probeer een beetje bij te lezen.... een indrukwekkende dag. Voor ons nu precies een jaar geleden met bekende mensen op jullie foto's. Een waardevolle dag om mee te nemen in jullie herinneringen.
Groeten,
Jolanda, mama van Bing (Nanjing) en Menglan (Nanchang). -
16 Augustus 2011 - 11:30
Liedewij:
Wat een mooie web log Sien- Mee! -
20 Augustus 2011 - 11:43
HELENE:
Sien Mee
Wat bijzonder dat je terug bent geweest naar je geboorte land en plek.
Voor mij is het special leuk om de foto's uit het SWI te zien. er zijn nog steeds bekende leidster en leiding.
Ik herkende zeker een aantal gezichten.
Wat ben je trouwens een mooie meid geworden. Leuk om je te zien op de foto's.
Waarschijnlijk ken je mijn naam niet maar je vader kan vast wel uitleggen wie ik ben.
Ik wens je nog veel geluk toe en lekker na genieten van de mooie bijzondere reis die jullie hebben gemaakt.
En wie weet zien we elkaar een keertje.
Lieve groetjes Helene Lagendijk
Reageer op dit reisverslag
Je kunt nu ook Smileys gebruiken. Via de toolbar, toetsenbord of door eerst : te typen en dan een woord bijvoorbeeld :smiley
