laatste dag in Shanghai

De laatste dag hebben we ‘s morgens besteed aan het inslaan van souvenirs, waaronder de heli die Job zijn vriend wilde geven. Al met al voor ons die geen liefhebber van afdingen en onderhandelen zijn best een hoop gedoe en ook nog een hoop gezoek. Zelf heb ik weer een stel shirts ingeslagen en voor de familie na de nodige perikelen een zwerm zijden sjaaltjes door alle gedoe bleek later een deel toch gewoon synthetisch.
We hebben gezamenlijk geluncht op de Bund en daarna gingen Nicolette en de kids naar Dino Beach om te zwemmen. Ik zou later in de middag ook naar dat zwempretpark komen, waar we elkaar zouden opzoeken. Dit alles vind overigens plaats bij een temperatuur van wel 40 graden. Eerst toog ik op pad naar het urban planning center in het gebouw aan de People’s square . Hier wordt de recente stedenbouwkundige geschiedenis van Shanghai uit de doeken gedaan. Sowieso is de stedelijke historie van Shanghai maar kort de groei bestaat sinds de negentiende eeuw. Het centrum was informatief en er stonden een aantal mooie en interessante maquettes van een giga schaal. Wel was het zoals vaker in China wel vooral een halleluja verhaal dus zonder enig e zelfkritiek of twijfel waardoor de toelichtingen al snel vervelden en weinig sprankelend zijn. Al met al kosten het doorgronden van de opstelling en het bekijken van alles toch nog een groot deel van de middag. Na het sluiten van het centrum verkende ik de wijk op zoek naar medicijnen voor Sien mee en nam ik vervolgens snel de metro naar Dino Beach. Om daar te koen moest ik ook nog een stukje taxiën. Het binnen geraken was ook een klein avontuur in dit gigapark. Mijn idee was al snel om via de infobalie de naam van vrouw en kinderen te laten omroepen ik zou ze dan zo gevonden hebben. Zo gezegd zo gedaan. Al snel hoorde ik de namen van Nicolettes Jobs en Sien-Mee door het park galeien. Maar denk je dat mijn gezin zich bekend maakt? Niks van dat al. Ik verneem later dat ze bij de ingang gesignaleerd zijn op zoek naar mij. Bij de ingang zeggen ze vervolgens dat het gezin inde wildwaterbaan is gegaan dus heb ik nog anderhalf uur tegen de stroom in de wildwaterbaan rondgelopen in d e hoop hen te zien. Zij waren toen al lang weer onderweg naar het hotel.

Dat was dus een iets minder gezellige laatste dag.
Gelukkig hebben Sien-Mee en de kinderen toch genoten in het water. Het hulpeloze Chinese gespartel was ook wel weer vermakelijk, water is niet echt hun ding zullen we maar zeggen.

Nog een avond in het centrum, met wat wandelen en strollen en tenslotte op tijd naar bed, want de dag erop begon de grote retourreis.
Wat een prachtige vakantie en rootservaring hebben we hier gehad.
Dat smaakt naar meer.
Maar eerst nog tien uur terug vliegen en dan heel vermoeid aankomen.
Ook benieuwd hoe Sien-Mee de ervaringenthuis allemaal zal verwerken.